Αλήθεια, τι πραγματικά ξεχωρίζει ένα έθνος και το κάνει μοναδικό σε σύγκριση με τα υπόλοιπα; Μεταξύ πολλών χαρακτηριστικών, οι τρεις κυριότεροι παράγοντες που παίζουν σημαντικό ρόλο προς αυτή την κατεύθυνση, θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι η γλώσσα, η θρησκεία και η παράδοση. Ξεκινώντας από την γλώσσα, θα λέγαμε ότι δεν είναι κάτι που προσδίδει στο έθνος 100% τη γλωσσολογική του ταυτότητα, καθώς σε πολλές χώρες μπορεί να ομιλείται η ίδια γλώσσα. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπου σχεδόν όλες τους χρησιμοποιούν την ισπανική γλώσσα. Κάτι παρόμοιο ισχύει και με την θρησκεία. Περισσότερος ίσως από τον μισό πληθυσμό της γης δηλώνει ως θρησκεία τον χριστιανισμό ή το ισλάμ. Όμως, το χαρακτηριστικό που μας δίνει ασφαλέστερα κριτήρια για να μπορούμε να διαχωρίσουμε ένα έθνος από ένα άλλο, είναι η παράδοση και δη, η λαϊκή παράδοση με τα ήθη και τα έθιμα.
Και εδώ, στο παρόν άρθρο, θα σας εφοδιάσουμε με μια λίστα από κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες ρουμανικές παραδόσεις. Μερικές από αυτές μπορεί να φανούν στον αναγνώστη αστείες, ειδικά σε αυτούς οι οποίοι δεν είναι Ρουμάνοι, όμως κάποιες από αυτές επίσης μπορούν να απαντηθούν και σε άλλες βαλκανικές χώρες εξίσου.
Mucenici: Το έθιμο αυτό συνδέει βασικά το φαγητό, ή για να το πούμε πιο σωστά, την αρτοποιία με την θρησκεία. Είναι μια αναφορά στον τραγικό θάνατο των 40 χριστιανών στρατιωτών που σκοτώθηκαν στην αρχαία Αρμενία. Η γλυκιά ζύμη, σχηματισμένη στον αριθμό οχτώ, ψήνεται στον φούρνο και πασπαλίζεται με μέλι και καρύδια. Μπορεί κανείς να την γευτεί κάθε χρόνο, στις 9 Μαρτίου, την ημέρα που η Ορθόδοξη Εκκλησία γιορτάζει τον θάνατο των 40 Μαρτύρων.
Στη γιορτή των Θεοφανίων, στις 6 Ιανουαρίου (ρουμ. Boboteaza) , υπάρχει μια παράδοση κατά την οποία οι ντόπιοι άντρες και τα αγόρια πρέπει να κολυμπήσουν στα παγωμένα νερά των ποταμιών ή των λιμνών για να πιάσουν έναν ξύλινο σταυρό, τον οποίο θα πετάξει ο ιερέας, αναπαριστώντας έτσι την βάπτιση του Θεανθρώπου. Εκείνος που θα πιάσει πρώτος και θα φέρει πίσω τον σταυρό, θα έχει την ευλογία του ιερέα για ολόκληρο τον χρόνο που ακολουθεί.Το ίδιο ακριβώς έθιμο, συναντάμε και στην Ελλάδα την ίδια ημέρα.Ακόμα ένα έθιμο των Θεοφανίων ακολουθεί, κατά το οποίο και σύμφωνα με την παράδοση, οι ανύπαντρες κοπέλες, εάν κοιμηθούν τη νύχτα της 6ης Ιανουαρίου έχοντας βάλει ένα ματσάκι βασιλικό κάτω από το μαξιλάρι τους, θα ονειρευτούν τον έρωτα της ζωής τους.
Και αν δεν προκύψει τέτοιο όνειρο, έχουν άλλη μια ευκαιρία, αργότερα, το καλοκαίρι, στις 23 Ιουνίου, τη νύχτα της Sanziene. Αυτή τη φορά όμως θα πρέπει να βάλουν στο μαξιλάρι τους αγριορίζαρο. Αυτή τη μαγική νύχτα, λέγεται ότι Νεράϊδες χορεύουν στα δάση της Ρουμανίας και οι πύλες του Παραδείσου ανοίγουν.
Calusarii: Πιθανώς το παλαιότερο από τα έθιμα, καθώς οι ρίζες του βρίσκονται πριν από τον 17ο αιώνα. Επίσης, αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά και πιο εντυπωσιακά, όντας και αντικείμενο προστασίας της Παγκόσμιας Κληρομομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ. Πρόκειται για μια ομάδα χορευτών που την αποτελούν μόνο άντρες, με αρχαϊκά στοιχεία και είναι ένα έθιμο το οποίο διεξάγεται κατά την μέρα της εορτής του Αγίου Πνεύματος. Σηματοδοτεί την μετάβαση από την άνοιξη στο καλοκαίρι. Οι άντρες του χορού, κατά την παράδοση, πρέπει να είναι γενναίοι καθώς θα αντιμετωπίσουν τα κακά πνεύματα, τα οποία θέλουν να τους βλάψουν. Οι άντρες του χορού αυτού ονομάζονται calusii.
Strigoii: Μια έκδοση των βρικολάκων, που ο περισσότερος κόσμος συνδέει το μύθο της γέννησης τους με τη Ρουμανία. Συγκεκριμένα, σε κάποιες περιοχές της χώρας, πολλοί άνθρωποι, βέβαια ιδίως μεγαλύτερης ηλικίας, πιστεύουν ακόμα στην ύπαρξη αυτών των κακών πνευμάτων. Την νύχτα του εορτασμού του Αγίου Ανδρέα, του πολιούχου της χώρας, στις 30 Νοεμβρίου, πιστεύεται ότι τα Strigoii είναι περισσότερο ενεργά, οπότε σύμφωνα με την παράδοση, οι πολίτες πρέπει να καταναλώσουν μεγάλες ποσότητες σκόρδου για να τα κρατήσουν μακριά.
Για το τέλος, αφήσαμε ένα αστείο όσο και παράξενο έθιμο κατά το οποίο, απαγάγεται η νύφη την ημέρα του γάμου της. Η εικονική απαγωγή, γίνεται από τους φίλους της, οι οποίοι απαιτούν κάποια συμβολικά λίτρα από το γαμπρό ώστε να την επιστρέψουν στην δεξίωση.
Άλλα έθιμα τα οποία θα μπορούσαν να αναφερθούν περιληπτικά, είναι το σπάσιμο των κόκκινων αυγών την ημέρα της Ανάστασης, ‘’η θυσία του γουρουνιού’’ τα Χριστούγεννα και οι χοροί με μάσκες ζώων κατά τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά.
Αυτά είναι μόνο μερικά από τα εκατοντάδες έθιμα τα οποία συνθέτουν την ρουμανική λαϊκή παράδοση. Φυσικά, διαφέρουν από περιοχή σε περιοχή, αλλά γενικά το περιεχόμενο τους είναι πάνω κάτω το ίδιο. Είμαστε σίγουροι πως πολλοί από εσάς, έχετε ήδη ενημερωθεί ή ζήσει από κοντά την αναπαράσταση κάποιων από αυτά, αλλά για εκείνους που δεν το έχουν κάνει ακόμα, αξίζει και με το παραπάνω να το δοκιμάσετε!