Οι απαρχές των σχέσων μεταξύ Ελλάδας και Ρουμανίας πηγαίνουν αρκετά πίσω, εκατοντάδες χρόνια, με το ελληνορουμανικό προπύργιο των Βαλκανίων. Αργότερα, υπήρξε περεταίρω βελτίωση, όταν η Μολδαβία και η Βλαχία έγιναν καταφύγιο για τους Έλληνες που εγκατέλειπαν με ταχείς ρυθμούς τα εδάφη της παραπαίουσας Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Η ελληνική παρουσία στη Ρουμανία υπήρξε ανέκαθεν πολύ δυνατή. Σε εποχές, όπως η περίοδος των Φαναριωτών, η ισχύς και η επιρροή τους στην γύρω περιοχή υπήρξε καθοριστική. Σε μεταγενέστερες εποχές , συμπεριλαβανομένης και της σημερινής, ο εκεί Ελληνισμός είναι απλά μία από τις πολλές εθνικές μειονότητες.
Αλλά ας επιστρέψουμε στους Φαναριώτες. Εκείνοι λοιπόν ήταν μέλη εξεχόντων οικογενειών ελληνικής καταγωγής αλλά και εξελληνισμένες οικογένειες Ρουμάνων, Αλβανών και Ιταλών με δύναμη και επιρροή στο πολιτικό αλλά και οικονομικό τοπίο της ζωής της Κωνσταντινούπολης. Πήραν το όνομα τους από το Φανάρι, το οποίο είναι συνοικία της Κωνσταντινούπολης όπου εδρεύει το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Οι Φαναριώτες διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο εξίσου στην πολιτική αλλά και στην πολιτιστική ζωή της σύγχρονης Ρουμανίας.
Φυσικά, οι Φαναριώτες θεωρούσαν τους εαυτούς τους Έλληνες και όπως έγραψε και ο Νικόλαος Μαυροκορδάτος στο έργο του ‘’Φιλοθέου Πάρεργα’’, ‘’Είμαστε ράτσα ολωσδιόλου ελληνική’’.
Επιπλεόν, είναι γνωστό πως οι Φαναριώτες συνέβαλλαν τα μέγιστα και βοήθησαν με κάθε τρόπο στην ελληνικη επανάσταση για ανεξαρτησία εναντίον των Οθωμανών, η οποία ξεκίνησε από την Μολδαβία και τη Βλαχία στις παραδουνάβιες ηγεμονίες και όχι από το εσωτερικό της Ελλάδας.
Προχωρώντας, τον 19ο και 20ο αιώνα, αιώνες οι οποίοι στιγματίστηκαν από συνεχείς πολέμους και μάχες, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Ρουμανία έγινε ένας λιγότερο σημαντικός προορισμός για τους εξόριστους Έλληνες, η πλειονότητα των οποίων ενσωματώθηκε πολιτιστικά στην περιοχή της Ντόμπρουτζα από το 1878, όταν ένας νέος ελληνικός πληθυσμός ιδρύθηκε εκεί.
Μετέπειτα, μετά το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου και ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια των γεγονότων του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του 1940, ένα νέο κύμα αφίξεων εμφανίστηκε στις κοινότητες αυτές, καθώς ήταν ιδιαίτερα ευημερείς και διατηρούσαν σημαντικά πολιτιστικά ινστιτούτα.
Όμως, ποια είναι η κατάσταση που επικρατεί σήμερα; Σύφωνα με επίσημα έγγραφα της ρουμανικής κυβέρνησης, οι πόλεις και οι κοινότητες στη Ρουμανία με τις υψηλότερες αναλογίες Ελλήνων μέχρι το 2011 είναι το Ιζβοάρελε και ο Σουλινάς, οι οποίες βρίσκονται στην επαρχία της Τούλτσεα. Το 2002, η ελληνική κοινότητα της Ρουμανίας μετρούσε 6.472 μέλη, με την πλειοψηφία αυτών να κατοικούν στην πρωτεύουσα, το Βουκουρέστι και στις γύρω περιοχές. Κατόπιν ακολουθούν οι επαρχίες της Ντόμπρουτζα στην Τούλτσεα και στην Κωνστάντζα και τέλος, εκείνες που βρίσκονται στις όχθες του Δούναβη, η Βραΐλα και το Γαλάτσι. Σήμερα, σύμφωνα με το αρμόδιο τμήμα του υπουργείου εξωτερικών, η ελληνική κοινότητα της Ρουμανίας αριθμεί περί τα 14.000 μέλη.
Περνώντας τώρα στην αντίθετη πλευρά, πως είναι τα πράγματα με την ρουμανική μειονότητα στην Ελλάδα; Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας στη Ρουμανία, πολλοί Ρουμάνοι πολίτες μετανάστευσαν στην Ελλάδα, οι περισσότεροι απ’ αυτούς εξαιτίας οικονομικών λόγων. Μέχρι και σήμερα, το νούμερο αυτό υπολογίζεται περίπου στις 100.000 ανθρώπους.
Θα κλείσουμε όπως περίπου ξεκινήσαμε, λέγοντας πως το επίπεδο των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών είναι άριστο και ενισχύθηκε, εκτός των άλλων, όταν η Ελλάδα υποστήριξε με θέρμη την αίτηση της Ρουμανία για ένταξη στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ. Σημαντικό είναι επίσης να αναφέρουμε πως η Ελλάδα βρίσκεται μεταξύ των τριών μεγαλύτερων επενδυτών στη Ρουμανία, με περίπου 800 ενεργές επιχειρήσεις και ένα συνολικό επενδυτικό κεφάλαιο το οποίο φτάνει τα 3 δισεκατομμύρια ευρώ.